6 augustus: Yosemite National Park

Na de vermoeiende dag van gisteren gaan we vandaag wederom naar Yosemite. Deden we gisteren qua moeilijkheid een gemiddelde trail, vandaag willen we de mist trail lopen, moeilijkheid 'inspannend'. We vonden die van gisteren ook al inspannend dus dat belooft wat vandaag. 

We staan weer vroeg op, rijden om half 8 bepakt en bezakt weg en zijn via de kortere route om 9 uur in het park. Parkeerplek gelukkig zo gevonden. We pakken meteen de shuttle naar het begin van de mist trail. Deze trail heet zo omdat je een klim maakt naar de Vernal waterval. Het water dendert daar met zo'n vaart naar beneden dat dat een continue mist veroorzaakt. En daar kunnen toeristen dan doorheen lopen. Naar de top van de Vernal Fall is het zo'n 3,9 kilometer (heen en terug). Het verschil in hoogte is echter ruim 300 meter van begin van de trail naar de top van de waterval.. 

We beginnen om 10.10 uur aan de klim. Het eerste stuk gaat naar Vernal fall footbridge. Na 5 minuten behoorlijk steil omhoog staan Gilbert en ik al naar adem te snakken. Jeetje dit valt even vies tegen zeg. Dit is niet inspannend, dit is gewoon fucking zwaar! De jongens hebben uiteraard nergens last van en lopen heel makkelijk en snel maar boven. Vervelend voor hen maar wij moeten gewoon om de 20 meter stoppen om op adem te komen. Gelukkig zijn wij niet de enigen die dat doen maar toch. 

Gilbert zegt halverwege dat hij de mist trail niet gaat doen, dit is vanwege zijn medicijnen niet te doen voor hem. We willen in elk geval de footbridge halen, dat is de wildwaterstroom aan de onderkant van de waterval. De omgeving is prachtig en op de achtergrond hoor je duidelijk het geluid van de waterval. 

Om 11 uur zijn we eindelijk bij de footbridge en hebben we zicht op de waterval. Erg mooi hoor. Ik zie in de verte ook al flarden mist. We besluiten om toch een stuk van de mist trail te lopen, we kunnen altijd nog terug (dachten we). 

Aan het begin van het pad staat een bord waarop staat dat het veiliger is om via de mist trail omhoog te lopen en via de John Muir trail naar beneden te gaan. En als we eenmaal aan de klim beginnen, snappen we waarom dat aangeraden wordt. De treden zijn ongelijk qua grootte, supersteil en smal waardoor passeren erg moeilijk wordt, en toch lopen daar mensen half rennend naar boven of mensen met hele kleine kinderen aan de hand.

Wij vinden het weer een hele kluif maar we zetten door. We zijn nu zo ver gekomen, nu wil ik hem afmaken ook. Datzelfde geldt voor Gilbert. En trouwens geen haar op onze  hoofden die eraan moet denken om die trappen naar beneden te lopen, dat gaat zelfs de jongens te ver. Maar het valt echt niet mee. Het mist-gedeelte is superleuk, je wordt nat van de nevel, maar is eigenlijk maar een klein deel van de trail en juist daar is het helemaal uitkijken geblazen want de treden zijn ook glad geworden door de nevel. 

We leggen onze laatste krachten erin en zijn om 13.15 uur eindelijk boven op de Vernam Falls (tussendoor hebben we nog onze broodjes opgegeten). YES we hebben het gehaald. We maken nog even wat foto's bij de waterval en zijn dan klaar voor de John Muir trail. Je zou denken dat we gewoon naar beneden zouden gaan maar nee deze trail gaat eerst nog een heel stuk steil omhoog. De moed zakt in mijn schoenen, we vinden het echt niet leuk meer, maar we zullen wel moeten. 

Verderop zien we nog hoger nog een waterval. Patrick wil daar heel graag heen maar wij trekken dat echt niet. De jongens gaan samen nog naar (de onderkant van) die andere waterval. Kunnen wij mooi even bijkomen van deze klim en van de schok dat we nog verder moeten klimmen met onze wiebelige benen. De jongens worden beloond voor hun poging want blijkbaar heeft een lynx net een eekhoorn gevangen en zij (en nog vele anderen) staan daar hooguit anderhalve meter vandaan. Hoe cool is dat!!

Met frisse tegenzin beginnen we aan de John Muir trail. Na eerst weer heel veel te hebben geklommen, komen we op het stuk dat we eindelijk naar beneden gaan. Maar ook dit is heel erg zwaar want het pad gaat continu steil naar beneden op een onregelmatige ondergrond met losse stenen etc. etc. Wederom afzien en heel erg uitkijken dus. En met ons hebben heel veel mensen datzelfde gevoel.

Uiteindelijk komen we om 15.20 uur beneden aan. We zijn helemaal kapot. Maar we hebben het wel gedaan, dus naast vermoeidheid ook een trots gevoel. We zoeken onze jongens. Die zitten langs de rivier met hun voeten in het ijskoude water. Net als heel veel andere mensen. Je hoort het water nog net niet sissen als al die oververhitte voeten in dat ijskoude water komen. Uiteindelijk lopen we het laatste stuk terug naar de shuttle. We hebben totaal geen puf meer om nog iets te gaan bekijken want overal moet gelopen worden. 

Om 5 uur rijden we - in file - Yosemite uit. We stoppen nog even snel bij Tunnel View voor een mooi uitzicht op El Capitan, het grootste brok graniet ter wereld, heel indrukwekkend, en vervolgen dan de slingerweg terug naar ons huis. Om 7 uur zijn we eindelijk thuis. Snel douchen, even relaxen en dan naar Denny's voor een hamburger. We hebben geen zin om te koken vandaag.

Eén ding is zeker: we hebben lang niet alles gezien in Yosemite maar we gaan niet meer terug morgen. Misschien komen we ooit nog terug en dan gaan we wel weer iets anders bekijken maar voor deze vakantie is het klaar. Morgen gaat ook onze laatste week Amerika in. Heel raar idee om volgende week woensdag 'al' terug te vliegen. Maar eerst donderdag naar San Francisco om daar nog van alles te zien, waaronder Alxatraz!