5 augustus: Yosemite National Park

Gisteren hebben we een rustdag gehouden. Dat wordt vandaag wel anders want we gaan naar Yosemite National Park. Patrick en ik hebben gisteren allerlei trails uitgezocht die we kunnen en/of willen gaan lopen met het aantal kilometers erbij en hoe lang deze trails duren. We willen vandaag beginnen met de Mirror Lake trail, een wandeling van 8 kilometer met een gemiddelde moeilijkheidsgraad.

De eigenaresse van de AirBnB had gezegd dat het vanaf hier 30 minuten rijden was maar de ingang van Yosemite en vanaf daar nog circa 20 minuten naar het Visitor Centre. Als wij echter via onze telefoon kijken hoe lang het rijden is, blijkt dat anderhalf uur te zijn. We hebben gehoord dat je voor 9 uur in Yosemite moet zijn omdat het anders lastig wordt om een parkeerplek te krijgen. Dat wordt dus echt vroeg weg. We zetten de wekker om half 6, het plan is om half 7 weg te rijden. Dat wordt 6.50 uur maar evengoed nog erg vroeg voor de niet-ochtendmensen, Gilbert daaronder niet gerekend! Volgens de navigatie is het zelfs 2 uur rijden. 

De omgeving richting Yosemite is aardig. We rijden door een paar plaatsjes waarbij het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan. Maar eenmaal in Yosemite is het prachtig. Weer heel anders dan Sequoia. Hier staan minder bomen maar de rotsformaties daarentegen zijn enorm! En hier hoeven we niet via kronkelwegen eerst naar boven te rijden maar is de weg gewoon vlak. 

We hebben (eindelijk eens) geen files onderweg en rijden uiteindelijk om 8.50 uur het parkeerterrein bij het visitor centre op en vinden gelukkig makkelijk een plek. We gaan eerst het visitor centre in om te vragen hoe dat met die shuttles werkt en dat is eigenlijk heel simpel. Voor de zekerheid vraag ik nog even of het geen kwaad kan dat we ons brood in plastic zakken in onze rugzakken hebben. Dit in verband met de 500 zwarte beren die in Yosemite rondlopen. Brood/eten in je rugzak is geen probleem zolang je je tas maar bij je houdt. Je moet niet bij je tas weglopen en vooral geen etenswaren e.d. (zichtbaar) in je auto laten liggen want dan loop je het risico dat je auto wordt opengebroken door die beren. Ze laten  voor de zekerheid nog even wat filmpjes zien daarvan! Het ziet er heftig uit. Ik vraag nog even hoopvol of de beren in een specifiek gebied voorkomen zodat wij die dan kunnen vermijden, maar de ranger zegt heel enthousiast dat ze door heel Yosemite zwerven. 

Met dat in ons achterhoofd gaan we eerst maar eens koffie scoren om goed wakker te worden en om goed alert te zijn voor beren. Daarna pakken we de shuttle naar het begin van de Mirror Lake trail. Simone was heel enthousiast over Mirror Lake en had mooie foto's op hun blog gezet, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. 

We beginnen enthousiast aan onze trail. De jongens lopen in een tempo dat wij oudjes niet bij kunnen houden, dus het tempo wordt omlaag geschroefd anders kunnen Gilbert en ik al na 5 minuten aan het zuurstof. Ook al is dit qua moeilijkheid gemiddeld, we moeten toch behoorlijk omhoog dus het is evengoed wel een beetje afzien. Af en toe staan we bewust even stil om van de omgeving te genieten (en om op adem te komen). Het is ontzagwekkend hoe groot die rotsen zijn. 

Wat ons wel opvalt is dat er heel veel dode bomen staan en/of afgebroken of omgevallen zijn. En de plekken waar normaliter water stroomt (dat zien we aan de ondergrond), staan droog. Na een hele tijd lopen passeren we een strandje met zwemmende kinderen, dus we denken nu vlakbij het meer te zijn. Eindelijk zien we een bordje met 'Mirror Lake' erop, alleen we zien geen meer. Verderop is wel wat water maar dat lijkt meer op een vennetje. We snappen er niets van. Zou het door de droogte misschien opgedroogd zijn? Dat zou wel weer iets voor ons zijn. Maar wat een teleurstelling zeg.

We gaan toch maar verder met de trail en horen uiteindelijk wel weer water stromen. Daar is ook een bruggetje waar we overheen moeten. Maar eerst gaan we bij het water maar even onze broodjes opeten. De jongens houden weer hun dagelijkse fotoshoot en gaan vervolgens pootje baden in het ijskoude water. 

Daarna vervolgen we onze trail. We lopen nu aan de zonkant en er is minder beschutting, dus het is best warm. We komen weer een bord Mirror Lake tegen maar ook hier mag het de naam 'meer' niet hebben. We vergelijken later onze foto's met die van Simone en zien dat er inderdaad echt veel minder water in het meer staat dan toen zij en Eric daar waren. Nou ja het is niet anders. We hebben even goed mooie foto's. We zien eekhoorns, blauwe vogels en mooie vlinders maar gelukkig geen beren. 

Jordan is er inmiddels klaar mee en wij oudjes lopen ook steeds meer te puffen en te steunen. Patrick daarentegen is helemaal in zijn element. Hij klimt overal op om foto's te maken, vindt alles een avontuur en hij gaat het liefst El Capitan of Half Dome beklimmen. Gelukkig voor ons moet je daarvoor een vergunning hebben. Jammer joh! Wel erg leuk om te zien dat hij zo enthousiast is. 

We pakken de shuttle terug naar Visitor Centre,  drinken nog wat en pakken de auto. We hebben er al best een lange dag op zitten, we zijn gaar en moeten nog 2 uur terug rijden. Vanaf 4 uur schijnt het bovendien een hel te worden om het park uit te komen, dus dat willen we ook graag voor zijn. 

Tot onze stomme verbazing zegt de navigatie dat we 'maar' anderhalf uur hoeven te rijden naar ons huis. We rijden inderdaad op een andere weg want ineens komen we langs El Capitan en Tunnel View, dat hebben we op de heenweg niet gezien. En wat ook nog blijkt is dat we toch heel erg hoog in de bergen zitten. Zonder vangrail aan de dalkant! Ik rijd terug dus het is behoorlijk peentjes zweten om ons heelhuids naar beneden te krijgen. Maar ondanks een bumperklevende imbeciel die ook nog eens in ging halen terwijl er een tegenligger aan kwam, is het gelukt. 

We halen alvast broodjes voor morgen want dan gaan we weer terug naar Yosemite, koken Hollandse pot (bloemkool) en maken nog even kennis met Sherry en Dave, de eigenaars van de AirBnB.